Βαλεριανός

I

(Publius Licinius Valerianus, τέλη 2ου αι. – περ. 260 μ.Χ.). Ρωμαίος αυτοκράτορας (253-260). Έλαβε μέρος στον πόλεμο εναντίον των Γότθων και όταν ο Γάλλος τον κάλεσε εναντίον του Αιμιλιανού, έγινε αυτοκράτορας και αναγνωρίστηκε μετά τον θάνατο και των δύο. Έκανε τον γιο του Γαλιηνό συναυτοκράτορα, του παρέδωσε την άμυνα της Δύσης και πήγε ο ίδιος στην Ανατολή, όπου πολέμησε κατά των Περσών. Το 259 αιχμαλωτίστηκε και πέθανε, αιχμάλωτος πάντοτε, ίσως το 260.

Ανάγλυφο σε βράχο του Μαγκς-ε Ρουστάμ, όπου εικονίζεται ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Βαλεριανός την ώρα της παράδοσής του στον Πέρση βασιλιά Σαπούρ Α’.

II

(6ος αι.). Βυζαντινός στρατηγός από τη Θράκη. Πήρε μέρος στην εκστρατεία του Βελισάριου κατά των Βανδάλων της Καρχηδόνας (533). Στην αποφασιστική μάχη που τερματίστηκε με τη νίκη των Βυζαντινών ήταν αρχηγός στην αριστερή πτέρυγα του στρατού. Το 537 στάλθηκε στην Ιταλία με 1.500 ιππείς για να βοηθήσει τον Βελισάριο στην πολιορκημένη από τους Γότθους Ρώμη. Ο Β. κατόρθωσε να μπει στην πόλη, γεγονός που τόνωσε το ηθικό των πολιορκημένων. Στη συνέχεια, έκανε κατά καιρούς εξόδους, που παρέλυαν τους πολιορκητές. Μάλιστα κατόρθωσε να ανακόψει τον εφοδιασμό τους, γεγονός που οδήγησε στη λύση της πολιορκίας. Το 541 συμπολέμησε με τον Βελισάριο κατά των Περσών. Διορίστηκε έπειτα στρατηγός του Θέματος του Αρμενικού αλλά το 549 στάλθηκε πάλι στην Ιταλία και συνέχισε τον πόλεμο εναντίον των Γότθων. Το 553 διορίστηκε αρχηγός του στρατού που βρισκόταν στη Ραβένα. Με την ιδιότητά του αυτή, έσπευσε να βοηθήσει τη βυζαντινή φρουρά της Ανκόνα και κατόρθωσε να αποτρέψει την κατάληψή της από τους Γότθους. Μετά την ήττα των Γότθων, το 553, κατόρθωσε να ματαιώσει την ανασυγκρότηση του στρατού τους. Πολέμησε επίσης εναντίον των Φράγκων, μαζί με τον στρατηγό Ναρσή. Μετά το 554 στάλθηκε στον Καύκασο, όπου οι Βυζαντινοί πολεμούσαν τους Πέρσες, και έμεινε εκεί μέχρι τη λήξη του πολέμου (562).